4 ผลลัพธ์ สำหรับ พะ ๑
หรือค้นหา: -พะ ๑-, *พะ ๑*

พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔
พะ ๑น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.
พะ ๑ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า
พะ ๑ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน
พะ ๑ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.

Time: 0.2381 secondsLongdo Dict -- https://dict.longdo.com/