| กษัย, กษัย- | (กะไส, กะไสยะ-) น. การสิ้นไป, การหมดไป, การเสื่อมไป, การน้อยไป |
| กษัย, กษัย- | ชื่อโรคตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ร่างกายทรุดโทรม มีอาการผอมแห้งตัวเหลืองเท้าเย็น, เขียนเป็น กระษัย ก็มี. |
| กษัยกล่อน | น. ชื่อโรคทางตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ร่างกายผอมแห้ง ซึ่งเกิดจากโรคกล่อน, เขียนเป็น กระษัยกล่อน ก็มี. |
| กษัยน้ำ | น. กษัยเนื่องจากเลือด นํ้าเหลือง หรือเสมหะเป็นพิษ ถ้ารวมทั้ง ๓ ประการ เรียกว่า กษัยเลือด. |
| กษัยเลือด | น. กษัยเนื่องจากเลือด นํ้าเหลือง และเสมหะเป็นพิษ. |
| ชีพตักษัย, ชีพิตักษัย | น. การสิ้นชีวิต. |
| ชีพิตักษัย | ดู ชีพ, ชีพ-. |
| ชีวิตักษัย | น. การสิ้นชีวิต. |
| ชีวิตักษัย | ก. ตาย. |
| ชีวิตักษัย | ดู ชีว- ๑, ชีวะ ๑. |
| ตักษัย | (ตักไส) ก. สิ้นชีวิต, ตาย. |
| ตัณหักษัย | (ตันหักไส) ก. สิ้นตัณหา, หมดตัณหา, เช่น แด่ท้าวผู้ตัณหักษัย (ม. คำหลวง วนปเวสน์). |
| ถึงชีพิตักษัย, สิ้นชีพตักษัย | ก. ตาย (ใช้เฉพาะหม่อมเจ้า), โบราณใช้ว่า ถึงแก่ชีพิตักษัย ก็มี. |
| ทุกขักษัย | (ทุกขักไส) น. การหมดทุกข์, พระนิพพาน. |
| ปักษกษัย | (-กะไส) น. การสิ้นปักษ์. |
| ภวกษัย | (พะวะกะไส) น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. |
| ศศิกษัย | น. พระจันทร์แรม. |
| สิ้นชีพตักษัย, ถึงชีพิตักษัย | ก. ตาย (ใช้เฉพาะหม่อมเจ้า), โบราณใช้ว่า ถึงแก่ชีพิตักษัย ก็มี. |
| อายุกษัย | (-กะไส) น. การสิ้นอายุ, ความตาย. |
| กระษัย | (-ไส) น. ชื่อโรคตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ร่างกายทรุดโทรม มีอาการผอมแห้งตัวเหลืองเท้าเย็น, เขียนเป็น กษัย ก็มี. |
| กระษัยกล่อน | (-ไสกฺล่อน) น. ชื่อโรคตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ร่างกายผอมแห้ง ซึ่งเกิดจากโรคกร่อน, เขียนเป็น กษัยกล่อน ก็มี. |
| ขษัย | (ขะสัย) น. กษัย, การสิ้นไป, การหมดไป, การเสื่อมไป, การน้อยไป. |
| ไขษย | (ขะไส) น. กษัย, การสิ้นไป, การหมดไป. |
| ฝากผี | ก. มอบหมายให้ช่วยทำศพให้ เช่น จะฝากผีลูกรักเมื่อตักษัย (สังข์ทอง). |