| กระหม่า | ก. ประหม่า, สะทกสะท้าน, พรั่นใจ, เช่น กระมลบ้ากระหม่ามะเมอ (สมุทรโฆษ). |
| ตกประหม่า | ก. เกิดความรู้สึกสะทกสะท้านพรั่นใจ. |
| ประหม่า | ก. สะทกสะท้าน, พรั่นใจ. |
| ประหวั่น | ก. พรั่นใจ. |
| พรั่น | (พฺรั่น) ก. รู้สึกหวั่นกลัว เช่น พรั่นใจ. |
| พรั่นพรึง | (-พฺรึง) ก. นึกหวาดหวั่น, นึกพรั่นใจ. |
| หวั่นใจ | ก. มีความรู้สึกพรั่นใจไปเอง, มีอาการกริ่งเกรงไป. |