ว่าวเหลิง, ว่าวเหลิงลม | (-เหฺลิง) น. ว่าวติดลมส่ายไปมาบังคับไม่อยู่. |
ว่าวเหลิง, ว่าวเหลิงลม | (-เหฺลิง) ว. เพลินจนลืมตัว เช่น กลัวต้องลมแล้วจะหาวเหมือนว่าวเหลิง (อภัย). |
เหลิง | (เหฺลิง) ก. ลืมตัว เช่น พ่อแม่ตามใจเสียจนเหลิง มีคนชมมาก ๆ เลยชักเหลิง. |
เหลิงลม | ว. อาการที่ว่าวติดลมส่ายไปมาบังคับไม่อยู่ ในคำว่า ว่าวเหลิงลม. |
เหลิงอำนาจ | ว. มีอำนาจแล้วลืมตัว. |
เหลิงเจิ้ง | (เหฺลิง-) ว. พล่าม, เพ้อเจ้อ, อาการที่พูดมากไม่มีสาระ. |
เตริง | (เตฺริง) ก. เหลิง เช่น กระทิงเที่ยวเตริงพนาลี (รามเกียรติ์ ร. ๑). |
เฟ้อ | ก. ฟุ้ง, ฟุ้งซ่าน, เหลิง |
ละเลิง | ก. เหลิงจนลืมตัวเพราะลำพองหรือคึกคะนอง เช่น หลงละเลิงจนลืมอันตราย. |
ลืมตน | ลืมนึกถึงความจริงประการหนึ่งของโลกที่ว่าสิ่งทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยงอาจแปรเปลี่ยนได้ เช่น เหลิงอำนาจจนลืมตน. |