| ประแปร้น | (ปฺระแปฺร้น) ว. เสียงอย่างเสียงช้างร้อง, เสียงที่แผดออก. |
| แปร๋, แปร๋แปร้น | (แปฺร๋, -แปฺร้น) ว. เสียงดังแหลมอย่างเสียงช้างร้องเมื่อโกรธหรือตกใจ, แปร้นแปร๋ ก็ว่า. |
| แปร้น | (แปฺร้น) ว. เสียงตะเบ็งเอ็ดอึงอย่างคนขึ้นเสียงทะเลาะกัน, แปร๋น หรือ แปร๋น ๆ ก็ว่า. |
| แปร้นแปร๋ | (-แปฺร๋) ว. เสียงดังแหลมอย่างเสียงช้างร้องเมื่อโกรธหรือตกใจ, แปร๋ หรือ แปร๋แปร้น ก็ว่า. |
| แปร๋น, แปร๋น ๆ | (แปฺร๋น) ว. แปร้น. |
| ปรั่น, ปรั้น | (ปฺรั่น, ปฺรั้น) ว. เสียงแปร้น เช่น ร้องก้องปรั่นประดิรพยทั่วแล (ม. คำหลวง สักบรรพ). |
| There's my boy. | แปร้น! - อยู่นี่เอง The Rhodes Not Taken (2009) |
| 鳴らす | [ならす, narasu] TH: แปร้นเสียงทางจมูกอย่างช้าง EN: to snort (nose) |