| กลิ่ง | (กฺลิ่ง) ก. เลือกสรร เช่น อันว่าพระพรใดทงงผองสิบสิ่ง แลพี่แกล้งกลิ่งให้แล้ว (ม. คำหลวง ทศพร). |
| กลิ้ง ๑ | (กฺลิ้ง) ก. อาการอย่างของกลมพลิกเลื่อนไปตามพื้น เช่น ซุงกลิ้ง ครกกลิ้ง ลูกหินกลิ้ง, ทำให้ของกลมพลิกเลื่อนไปตามพื้น เช่น กลิ้งครก กลิ้งซุง กลิ้งลูกหิน |
| กลิ้ง ๑ | โดยปริยายหมายความว่า พลิกแพลงเอาตัวรอด, จับไม่ติด, เช่น คนคนนี้กลิ้งได้รอบตัว. |
| กลิ้ง ๒ | (กฺลิ้ง) น. ร่ม เช่น เมลืองมล่านกลิ้งเพรื้อม เพรอศพราย (ยวนพ่าย), กลึ้ง ก็ว่า. |
| กลิ้งกลอก | ก. กลับไปกลับมาเอาแน่ไม่ได้, กลอกกลิ้ง ก็ว่า. |
| กลิ้งกลางดง | (กฺลิ้งกฺลาง-) น. ชื่อไม้เถาชนิด Dioscorea bulbiferaL. ในวงศ์ Dioscoreaceae ตามง่ามใบมีหัวกลมขรุขระ, ว่านพระฉิม ก็เรียก. |
| กลิ้งเกลือก | ก. พยายามช่วยตัวเองเท่าที่จะทำได้ เช่น ยากจนก็กลิ้งเกลือกไปตามบุญตามกรรมไม่ขอพึ่งใคร, เกลือกกลิ้ง ก็ว่า. |
| กลิ้งเป็นลูกมะนาว | ว. หลบหลีกไปได้คล่องจนจับไม่ติด (มักใช้ในทางไม่ดี), กลมเป็นลูกมะนาว ก็ว่า. |
| กลม ๒ | กลิ้งกลอกเต็มตัว เช่น คนกลมดั่งน้ำกลอกใบบัว |