disburden | (vt) ทำให้ภาระหมดไป, See also: เปลื้องภาระ, Syn. unburden |
disburden of | (phrv) ปลดออกจากหน้าที่, See also: เป็นอิสระจากภาระหน้าที่ |
disburden | vt. ปลดเปลื้องภาระ vi.เอาของบรรทุกลง, See also: disburdenment, n. |
disburden | |
disburdens | |
disburdened | |
disburdening |
Disburden | v. i. To relieve one's self of a burden; to ease the mind. Milton. [ 1913 Webster ] |
Disburden | v. t. [ See Burden, v. t. ] [ Cf. Disburthen. ] To rid of a burden; to free from a load borne or from something oppressive; to unload; to disencumber; to relieve. [ 1913 Webster ] He did it to disburden a conscience. Feltham. [ 1913 Webster ] My mediations . . . will, I hope, be more calm, being thus disburdened. Hammond. |